Geschiedenis van Spanje

Het Iberisch Schiereiland, dat rond 800.000 v. Chr. voor het eerst werd bevolkt, onderging veel invloeden van buiten. Sinds de 11e eeuw v. Chr. werd het gekoloniseerd door ontwikkelde mediterrane beschavingen, te beginnen met de Phoeniciërs, gevolgd door Grieken en Carthagers.
De Romeinen kwamen in 218 v. Chr. de Carthagers bestrijden en ontketenden zo de Eerste Punische Oorlog. Ze stichtten steden met aquaducten, tempels en theaters.
Na de val van het Romeinse Rijk in het begin van de 5e eeuw na Chr. namen de Visigoten uit het noorden de macht over. Hun gebrekkige politieke organisatie maakte hen echter tot een gemakkelijke prooi voor de Moren uit Noord-Afrika. In de 8e eeuw kwam het schiereiland vrijwel volledig onder Moors bestuur. De beschaving van Al Andalus blonk uit in wiskunde, geografie, astronomie en dichtkunst. In de 9e en 10e eeuw was Córdoba de belangrijkste stad van Europa.
Van de 11e eeuw af begonnen de noordelijke christelijke koninkrijken aan een militaire herovering van Al Andalus. Het huwelijk van Ferdinand van Aragón en Isabella van Castilië in 1469, maakte de weg vrij voor de eenwording van Spanje. In 1492 veroverden ze Granada, het laatste Moorse koninkrijk. Columbus wees de weg aan de Spaanse conquistadores, die de beschavingen van de Nieuwe Wereld plunderden.
De Habsburgers, die Spanje regeerden, gaven de rijkdommen uit de Nieuwe Wereld uit aan een eindeloze reeks oorlogen. Spanje's verval werd verergerd door de hoge inflatie en de religieuze onderdrukking.
De Verlichting eind 18e eeuw schiep een rationeel klimaat. Het onheil voor Spanje duurde voort tot in de eeuw daarna, met een invasie door de troepen van Napoleon en het verlies van de Amerikaanse koloniën. De politieke instabiliteit van eind 19e eeuw / begin 20e eeuw leidde tot een dictatuur in de jaren twintig en een republiek in de jaren dertig, die in de Spaanse Burgeroorlog werd omvergeworpen. Na de dood van dicator generaal Franco in 1975 werd Spanje een democratische staat.